Özgecan, Emine, Esma, Münevver ve diğerleri son günlerde Türkiye’nin gündeminin en üst sıralarına oturan kadın cinayetleri. Yaş ayrımı yapmadan herkesin başına elbette birgün gelecek olan ölümü onlarda vahşet adı altında yaşadılar. Yakıldılar, kafaları ezildi, parçalandı ve şeytanın bile aklına gelmeyecek binbir türlü işkencelerle hayatları son buldu. Acıyarak izliyoruz, tüylerimiz ürperiyor, şiddetle kınıyoruz, lanetler yağdırıyoruz, başımıza gelmemesi için dualar ediyoruz. Peki nereye gidiyoruz demekten insan ister istemez kendisini almıyor korku ve dehşet içerisinde izliyoruz. Hiçbir canlı böylesine hunharca katledilerek öldürülmek suretiyle yaşam hakkının elinden alınmasını hak etmezken. İşin ilginç tarafı bu eylemi yapan canilerin eğitim seviyeleri ve sosyo -ekonomik düzeyleri de hiç fark etmiyor. Çünki hepsi tek bir ortak noktada birleşiyor vahşice işlenmiş cinayetlerin katili. En korkunç korku filmlerine ve cinayet romanlarına taş çıkartacak cinsten. Gün geçmiyor ki gencecik bir kadının ölüm haberini almayalım, gerek eşinden, gerek sevgilisinden gerekse sokaktaki tanımadığı herhangi birisinden. Özgecanın acısı yüreklerden silinmeden Eminenin haberini alıyor, Eminenin şokunu yaşarken Esmanın haberi yürekleri yakıyor. Acımız büyük, yüreklere sığdırılamayacak kadar büyük, hangi bir fidanının acısını yüreklerimize sığdıracağımızı şaşırmış duruma gelmiş durumdayız toplum olarak.Artık herkesin üzerine düşen görevi yerine getirmesinin zamanı geldi de geçiyor bile, herkesin elini taşın altına koyup elbirliği ile ortada ki taşı kaldırması gerekiyor, devletin çok ciddi bir şekilde ele alması ve böylesine işlenen vahşi cinayetlerin en can alıcı noktasını bulup oradan yola çıkıp çözülmesi gerekiyor. Eğitimler, psikolojik destekler, bireysel dayanışma ve her türlü olanaklarla seferber olunması gerekiyor.Caydırıcı cezalar uygulanması, toplumun artık tam manasıyla bilinçlenmesi gerekiyor. Daha başka gencecik fidanların gelinlikten önce kefen giymemesi adına.
Emel Ergün